در پرسپولیس مهاجمان زیاد در موقعیت <تک‌به‌تک> قرار می‌گیرند. فرصتی که مهرزاد معدنچی در نیمه دوم از دست داد و توپ را حتی وقتی که دروازه <ارشاد یوسفی> خالی مانده بود به کنار تیر مخالف زد، در همه بازی‌های پرسپولیس به کرات تکرار شده است. شاید استفاده از عدد >50< برای بیان فرصت‌های گل از دست رفته پرسپولیس غلو باشد اما واقعیت این است که پرسپولیس در 20 بازی خود حتی بیش از 50 فرصت گل این‌چنینی را از دست داده است. آیا دنیزلی هیچ از خود پرسیده است که چرا؟آیا او وظیفه خود را فقط در این می‌داند که بازیکنی مثل معدنچی و مردان صاحب تکنیکی چون نیکبخت و حسین بادامکی پشت مدافعان تیم‌های حریف با دروازه‌بان روبه‌رو و تک‌به‌تک شوند. آیا به ثمر رساندن توپ در این فرصت‌ها محتاج یک مهارت اکتسابی نیست؟
آیا زدن گل آسان به مثابه پاس دادن به بازیکن همدسته، در موقعیتی که او در زاویه‌ای تنگ بهترین جاگیری را داشته، محتاج تمرین‌های مکرر در مکرر نیست؟آیا دنیزلی بی‌تمرکزی و دستپاچه شدن بازیکنانش را در این لحظه‌های بسیار تکرار شونده نمی‌بیند؟ و آیا او برای رفع این دستپاچگی و کسب تمرکز لازم به حد‌اکمل به تمرین - چه تمرین‌های فیزیکی، مکانیکی و چه تمرین‌های ذهنی - قایل نیست؟
دنیزلی درست می‌گوید آنجا که می‌گوید:مهاجمی که در موقعیت گل قرار می‌گیرد، یک چیزی بیشتر از دیگرانی دارد که در آن موقعیت صاحب توپ نمی‌شوند.اما این حرف درست را باید با حرکات درست تکمیل و کامل کرد. بازیکنی که در هر بازی سه، چهار بار و گاه پنج، شش‌بار در موقعیت گل قرار می‌گیرد باید صاحب مهارت ذهنی و مهارت حرکتی لازم هم باشد تا توپ را به سوی نقطه مطلوب گاه <هل> بدهد و گاه نیز شلیک کند. آیا در تیم پرسپولیس تمرین گل آسان، به‌عنوان یکی از تمرین‌ها تکرار می‌شود؟آیا مهرزاد معدنچی و حسین بادامکی و نیکبخت واحدی در هر تمرین به اندازه کافی در موقعیت تک‌به‌تک با دروازه‌بان حریف، گل زدن را مرور می‌کنند؟
جوابش را باید دنیزلی بدهد اما فقر مهارتی مهاجمان پرسپولیس یک معنا بیشتر ندارد:... باید بیش از این تمرین و تکرار کرد.