در پرسپولیس بازیکنی هست که ویژگی‌های فراوانی دارد.
حسین بادامکی، هم بازی بدون توپ را می‌شناسد، هم قادر است فضاسازی کند و هم استفاده از فضاهای مرده را شگرد دارد. او هم از عهده یک مدافع، در فضایی محدود بر می‌آید و هم میل سرشار به پاس دادن و موقعیت‌سازی دارد.بادامکی، شمی دارد در دیدن فضاهای خالی و همبازی صاحب موقعیت خود. اما او نه همانی است که باید باشد و نه همان بازی را انجام می‌دهد که از او انتظارش را باید داشت.
بادامکی، دچار یک درد دیگر هم شده است: چون فرصتی را از دست می‌دهد، به <خود خوری> می‌افتد. بارها و بارها دیده‌ایم که او به جای سماجتی که درذات بازی‌اش است، وقتی توپی را خراب می‌کند، از بازی خارج می‌شود و برای دقایقی پرشمار، خود را گم می‌کند. بادامکی، به این ترتیب فقط خود را مجازات نمی‌کند، او تیمش را هم در دقایق با یک یار کمتر، در زمین رها کرده است.
بادامکی قادر است یک مهاجم پاسور باشد و قادر است یک مهاجم چرخنده به سمت دروازه حریفان هم باشد. با او باید از نزدیک بازی کرد و پس از پاس دادن به او، نباید صحنه را خالی گذاشت. بادامکی، از همه مهاجمان پرسپولیس، بهتر می‌تواند هافبک‌های تیمش را به بازی موِثر تهاجمی وارد کند.
دنیزلی باید به تشکیل زوجی فکر کند که در حفره ایجاد شده میان مدافعان و هافبک دفاعی حریف جولان بدهد. بادامکی را به این ترتیب باید با یکی از هافبک‌های پرسپولیس جورتر و هماهنگ‌تر کرد.
فرزاد آشوبی  که بازی کوتاه و پاس‌های عمقی را دوست دارد می‌تواند مکمل نوع بازی بادامکی باشد. مردی که از میانه زمین به او پاس می‌دهد و مردی که پشت مدافعان مرکزی حریف، پاس به عقب بادامکی را صاحب می‌شود تا از بهترین فاصله، خود او را، نیکبخت را، معدنچی را صاحب توپ کند.در پرسپولیس، یک اشکال بزرگ، همین تشکیل نشدن زوج‌ها است. این که مهاجمان پرسپولیس، زود رو به دروازه حریف و پشت به زمین خود،‌ در موقعیت تک به تک قرار می‌گیرند، یک دلیلش همین بی‌توجهی به حرکات دو نفره و به اصل زوج‌سازی است و بادامکی می‌تواند محور حرکات تهاجمی و آغازگر بازی در زمین حریف و زیر فشار مدافعان مرکزی حریف باشد.