در پرسپولیس بازیکنی هست که ویژگی‌های فراوانی دارد.
حسین بادامکی، هم بازی بدون توپ را می‌شناسد، هم قادر است فضاسازی کند و هم استفاده از فضاهای مرده را شگرد دارد. او هم از عهده یک مدافع، در فضایی محدود بر می‌آید و هم میل سرشار به پاس دادن و موقعیت‌سازی دارد.بادامکی، شمی دارد در دیدن فضاهای خالی و همبازی صاحب موقعیت خود. اما او نه همانی است که باید باشد و نه همان بازی را انجام می‌دهد که از او انتظارش را باید داشت.
بادامکی، دچار یک درد دیگر هم شده است: چون فرصتی را از دست می‌دهد، به <خود خوری> می‌افتد. بارها و بارها دیده‌ایم که او به جای سماجتی که درذات بازی‌اش است، وقتی توپی را خراب می‌کند، از بازی خارج می‌شود و برای دقایقی پرشمار، خود را گم می‌کند. بادامکی، به این ترتیب فقط خود را مجازات نمی‌کند، او تیمش را هم در دقایق با یک یار کمتر، در زمین رها کرده است.
بادامکی قادر است یک مهاجم پاسور باشد و قادر است یک مهاجم چرخنده به سمت دروازه حریفان هم باشد. با او باید از نزدیک بازی کرد و پس از پاس دادن به او، نباید صحنه را خالی گذاشت. بادامکی، از همه مهاجمان پرسپولیس، بهتر می‌تواند هافبک‌های تیمش را به بازی موِثر تهاجمی وارد کند.
دنیزلی باید به تشکیل زوجی فکر کند که در حفره ایجاد شده میان مدافعان و هافبک دفاعی حریف جولان بدهد. بادامکی را به این ترتیب باید با یکی از هافبک‌های پرسپولیس جورتر و هماهنگ‌تر کرد.
فرزاد آشوبی  که بازی کوتاه و پاس‌های عمقی را دوست دارد می‌تواند مکمل نوع بازی بادامکی باشد. مردی که از میانه زمین به او پاس می‌دهد و مردی که پشت مدافعان مرکزی حریف، پاس به عقب بادامکی را صاحب می‌شود تا از بهترین فاصله، خود او را، نیکبخت را، معدنچی را صاحب توپ کند.در پرسپولیس، یک اشکال بزرگ، همین تشکیل نشدن زوج‌ها است. این که مهاجمان پرسپولیس، زود رو به دروازه حریف و پشت به زمین خود،‌ در موقعیت تک به تک قرار می‌گیرند، یک دلیلش همین بی‌توجهی به حرکات دو نفره و به اصل زوج‌سازی است و بادامکی می‌تواند محور حرکات تهاجمی و آغازگر بازی در زمین حریف و زیر فشار مدافعان مرکزی حریف باشد.

در پرسپولیس مهاجمان زیاد در موقعیت <تک‌به‌تک> قرار می‌گیرند. فرصتی که مهرزاد معدنچی در نیمه دوم از دست داد و توپ را حتی وقتی که دروازه <ارشاد یوسفی> خالی مانده بود به کنار تیر مخالف زد، در همه بازی‌های پرسپولیس به کرات تکرار شده است. شاید استفاده از عدد >50< برای بیان فرصت‌های گل از دست رفته پرسپولیس غلو باشد اما واقعیت این است که پرسپولیس در 20 بازی خود حتی بیش از 50 فرصت گل این‌چنینی را از دست داده است. آیا دنیزلی هیچ از خود پرسیده است که چرا؟آیا او وظیفه خود را فقط در این می‌داند که بازیکنی مثل معدنچی و مردان صاحب تکنیکی چون نیکبخت و حسین بادامکی پشت مدافعان تیم‌های حریف با دروازه‌بان روبه‌رو و تک‌به‌تک شوند. آیا به ثمر رساندن توپ در این فرصت‌ها محتاج یک مهارت اکتسابی نیست؟
آیا زدن گل آسان به مثابه پاس دادن به بازیکن همدسته، در موقعیتی که او در زاویه‌ای تنگ بهترین جاگیری را داشته، محتاج تمرین‌های مکرر در مکرر نیست؟آیا دنیزلی بی‌تمرکزی و دستپاچه شدن بازیکنانش را در این لحظه‌های بسیار تکرار شونده نمی‌بیند؟ و آیا او برای رفع این دستپاچگی و کسب تمرکز لازم به حد‌اکمل به تمرین - چه تمرین‌های فیزیکی، مکانیکی و چه تمرین‌های ذهنی - قایل نیست؟
دنیزلی درست می‌گوید آنجا که می‌گوید:مهاجمی که در موقعیت گل قرار می‌گیرد، یک چیزی بیشتر از دیگرانی دارد که در آن موقعیت صاحب توپ نمی‌شوند.اما این حرف درست را باید با حرکات درست تکمیل و کامل کرد. بازیکنی که در هر بازی سه، چهار بار و گاه پنج، شش‌بار در موقعیت گل قرار می‌گیرد باید صاحب مهارت ذهنی و مهارت حرکتی لازم هم باشد تا توپ را به سوی نقطه مطلوب گاه <هل> بدهد و گاه نیز شلیک کند. آیا در تیم پرسپولیس تمرین گل آسان، به‌عنوان یکی از تمرین‌ها تکرار می‌شود؟آیا مهرزاد معدنچی و حسین بادامکی و نیکبخت واحدی در هر تمرین به اندازه کافی در موقعیت تک‌به‌تک با دروازه‌بان حریف، گل زدن را مرور می‌کنند؟
جوابش را باید دنیزلی بدهد اما فقر مهارتی مهاجمان پرسپولیس یک معنا بیشتر ندارد:... باید بیش از این تمرین و تکرار کرد.

وقتی بحث به درازا می‌کشد استقلال و تمام اتفاقاتش را وسط می‌آورد؛ بدون آن‌که از لغات اضافی استفاده کند. درباره تیغ برنده انتقادات هم حرف می‌زند. امیر قلعه‌نویی گفت‌وگو را با به کار بردن این جمله وارد فاز عاطفی می‌کند: <به کعبه‌ای که رفتم من مقصر نیستم>! و بلافاصله بعد از شنیدن نظریه منتقدان، آتش درونی‌اش شعله‌ور می‌شود: <نمی‌دانم؟ اگر جان محمدم را قسم بخورم باور می‌کنید؟قلعه‌نویی خودش نمی‌داند، شاید هم نمی‌خواهد اما او با این جملات دردهای پنهانی‌اش را آرام آرام نمایان ساخت؛ از استقلال - از سه سال گذشته - تا‌کنون.با او حرف می‌زنیم، با امیر قلعه‌نویی، سرمربی تیم‌ملی کشورمان! که این روزها باید نقش اول فوتبال ایران را بازی کند. مردی که یواش، یواش بزرگ شد و حالا به‌واسطه یک حادثه انگار باید بر زمینش زد.
با محرومیت استقلال از جام باشگاه‌های آسیا ذهنیت‌ها نسبت به امیر قلعه‌نویی به‌شدت تغییر کرد! خودتان این تغییرات را احساس کرده‌اید؟
شما به من بگویید به چه دلیل ذهنیت‌ها باید تغییر کند؟ امیر قلعه‌نویی به‌عنوان رئیس سازمان فوتبال باشگاه استقلال و سرمربی تیم‌ملی چه خلافی مرتکب شد که باید به این شکل سرزنش بشود؟
فکر نمی‌کنید جلوگیری از ارسال لیست بازیکنان استقلال به)AFC(  دلیل اصلی باشد؟
جلوگیری؟! به خداوندی خدا من اصلاً چنین کاری انجام ندادم...
متاسفانه این طور شنیده شد و حتی عده‌ای از مسوِولان گذشته استقلال هم آن را تایید کردند؟
به کعبه‌ای که رفتم چنین ادعایی صحت ندارد. برای اثبات این ادعایم می‌توانم مدارک کتبی فدراسیون فوتبال را به همه نشان بدهم. من لیست 24 نفره بازیکنان استقلال را راس ساعت چهار بعد‌از‌ظهر شنبه 21 بهمن ماه 85 تحویل فدراسیون فوتبال دادم.
شما در آن مصاحبه تلویزیونی با لحن حرف زدن‌تان تایید کردید! آن مصاحبه را که همه مردم دیدند!
درباره آن مصاحبه باید بگویم که گفت‌وگوی من و آن گزارشگر مربوط می‌شد به چند روز قبل از بازی مقابل فولاد اما آقایان این گفت‌وگو را چند روز بعد پخش کردند که همین موضوع ناراحتی مردم را بیشتر کرد. نمی‌دانم باور می‌کنید یا نه! ولی من از جریان ارسال نشدن لیست بازیکنان در جریان بازی مقابل فولاد با خبر شدم و تا قبل از آن فکر می‌کردم اسامی از طریق فدراسیون فوتبال ارسال شده!
یعنی فدراسیون مقصر است؟تا آنجایی که مربوط به من می‌شد، کارها را مو‌به‌مو انجام دادم. خودتان حرف‌های آقای نبی را هم که شنیدید، پس فکر می‌کنم به‌راحتی بتوانید تشخیص بدهید.
با همه این حرف‌ها اگر خودتان هم از بیرون به وقایع بنگرید متوجه نگرانی مردم می‌شوید.
من به‌درستی آنچه کرده‌ام ایمان دارم. امیر قلعه‌نویی در مقام ریاست سازمان فوتبال استقلال به باشگاه خدمت کرد. می‌توانید نتایج تیم‌های پایه را بررسی کنید. طی مدتی که مربی استقلال هم بودم برای این تیم کم نگذاشتم. سه سال با استقلال بودم؛ کدام مربی نمودار حرکتی‌اش مثل من است؟ سال اول، دوم شدیم - با آن وضع - سال دوم، سوم شدیم و در سال آخر - طبق تعهدی که داده بودم - استقلال را قهرمان کردم. چرا شما از لحاظ فنی من را ارزشیابی نمی‌کنید. چرا دست گذاشتید روی این مورد! شاید هدفی دارید؟ رو راست به من بگویید! شاید می‌خواهید وجهه‌ام را خراب کنید، آیا این برداشت، درست است؟.. چرا نمی‌نویسید که امیر قلعه‌نویی این روزها ناراحت‌تر از همه است؟ چرا نمی‌گویید استقلال طی این چند سال شش مدیر عوض کرده است؟                                                                                                                                              هر‌چه بگویید باز‌هم مردم نمی‌توانند حذف استقلال را هضم کنند. باور این است که شما اشتباه کردید و شاید این یک اتفاق ناگوار در زندگی ورزشی شما باشد.این را قبول دارم که خیلی‌ها تصور می‌کنند من اشتباه کردم اما من هم دلایل خودم را گفتم تا مردم متوجه بشوند. باور کنید اگر امروز روی نیمکت تیم‌ملی نشسته‌ام فقط و فقط به‌خاطر احترام به مردم است.
درباره تیم‌ملی فکر جدیدی کرده‌اید؟بازی در روزهای فیفا باید از دو سال قبل برنامه‌ریزی بشود. برای همین دست ما برای بازی‌های تدارکاتی بسته است. به اعتقاد من بازی‌های لیگ‌برتر به بهترین شکل می‌تواند تیم‌ملی را تقویت کند؛ البته برنامه‌هایی در حال تدوین است.
از شایعات برکناری مرفاوی باخبرید؟حرف‌هایی می‌شنوم اما به اطلاع همه می‌رسانم؛ آقای مرفاوی تا پایان فصل مربی استقلال خواهد ماند!
و هجده تیمی شدن لیگ‌برتر؟فوتبال ما پتانسیل بیست تیمی شدن را هم دارد اما این مهم نیاز به برنامه‌ریزی و زمانبندی دراز مدت دارد. جای تیم‌هایی نظیر؛ تراکتور‌سازی و صنعت نفت آبادان در لیگ‌برتر خالی است.

از جلسه‌ای که امروز با حضور مربیان و شاید حتی با شرکت مشاوران تیم ملی تشکیل می‌شود چه چیزی عاید تیم ملی خواهد شد؟امیر قلعه‌نویی که حالا باید تمام حواسش را فقط به تیم ملی بدهد - و در این راه باید اهمیت ویژه‌ای برای تشکیل تیم ب ملی البته با حضور کارگزارانی غیراز مردانی که درگیر تیم ملی شده‌اند قایل باشد-از همکاران و دستیاران خود چه انتظاری دارد. تایید تمام و کمال هر آنچه که او می‌گوید، یا به بحث گذاشتن برنامه خامی که تاپخته شدنش کارها باید کرد و حرف‌ها باید زد و دست‌کاری‌های متعددی در طرح اولیه برنامه تیم ملی انجام داد.‌حاضران در جلسه امروز تیم ملی برای خود چه نقشی قایلند. مردانی خواهند بود فعال و صاحب فکر و ایده‌ورزانی که به گوشه‌های مختلف امور مربوط به تیم ملی اشراف کامل دارند و به سود این تیم هر کار لازمی را می‌پذیرند و هر زحمتی را قبول می‌کنند یا حاضران که آمده‌اند تا باشند و از دایره بودن بیرون نروند.در یک کلام. اینان همکاری به معنای واقعی کلمه‌اش را در دستور کار خود قرار داده‌اند یا فقط با مفهوم شکلی‌اش سروکاری سطحی خواهند داشت.‌چرا این پرسش امروزه باید مطرح شود؟ چرا سراغ <جنس> همکاری دستیاران و همکاران سرمربی تیم ملی را گرفت؟ دلیل روشن است و این دلیل واضح و مبرهن ربطی به اشتباهات و اشکالات تیم استقلال که محور اصلی‌اش <من بلدم، من می‌دانم، من می‌گویم> بود ندارد. آنچه هر دلسوزی را وا می‌دارد تا درباره جلسه امروز-و دیگر جلسه‌های مربوط به تیم ملی - با حساسیت تمام توجه خود را به کار گیرد، آخرین تصمیم درباره تیم ملی است که پیش از این اتخاذ شد:‌تعطیلی تیم ملی، بعد از بازی‌های سه‌گانه در دوبی و ابوظبی تا روز 20 خرداد.
آیا قرار است جلسه امروز هم بر همین پایه تشکیل شود و <حرف، حرف یک نفر> باشد و بقیه مستمعینی که درباره‌شان پیشتر گفته‌اند:
آمدند، نشستند و رفتند.
آیا جلسه امروز برای آمدن، نشستن، تایید کردن و سپس رفتن است؟ آیا سرمربی تیم ملی با چنین همکارانی-مطیع و منقاد-به جایی که دوست دارد خواهد رسید؟تیم ملی، از نظر بازی چه اشکالاتی دارد؟
تیم ملی از نظر بازیکن چه اشکالاتی دارد؟تیم ملی برای رفع این اشکالات چه می‌تواند و چه باید بکند؟
تنظیم برنامه‌ای که قابلیت اجرایی داشته باشد و به تیم ملی کمک کند تا اشکالات مربوط به بازی‌اش را چه در بخش بازیکنان و چه در بخش نحوه استفاده از بازیکنان برطرف کند، در گروی بحث‌های مفصل است که در همین جلسات باید به نتیجه برسد. این‌که <امیرخان> خودش یک کاری می‌کند، تیم ملی را به جایی نمی‌رساند که امیرخان همکاران و همراهانی دارد و این همکاران و همراهان، نباید حتی لحظه‌ای او را تنها و به حال خود رها کنند که اگر چنین شود، نتیجه‌اش برنامه <تعطیل محور> قبلی خواهد شد که تیم ملی را از دی‌ماه تا خردادماه به بوته تعویق می‌اندازد و امور دیگر را، برای تیم ملی به صورت اولویت اول و دوم و حتی سوم درمی‌آورد.‌
از نشست امروز انتظار معجزه نداریم ولی از نشست امروز ـ که باید مرتب تکرار شود ـ انتظار تبدیل شدن به جلسات <اخفشانه> را هم نداریم. جمعی که در فوتبال ما شناخته شده‌اند و خودشان درباره خودشان حرف‌های زیادی دارند که یعنی پهلو به پهلوی بهترین‌ها می‌زنند، به عنوان کادر فنی تیم ملی، به هم پیوسته‌اند. این پیوستگی باید خود را به شکلی که معقول است و مقبول است نشان بدهد.‌
تیم ملی باید صاحب برنامه‌ای قابل اجرا باشد که همین جمع باید طراحی‌اش را برعهده بگیرند، بلکه تا امروز می‌بایست این برنامه را برای اجرا کردن دقیق روز به روز طراحی می‌کردند.منتظریم تا ببینیم امیر قلعه‌نویی و همکارانش برای فردایی که تیم ملی درگیر آن است چه خواهند کرد. منتظریم و البته که در این‌باره حرف‌ها داریم.